Verwachtingen van anderen

10 jan Verwachtingen van anderen

We leven in een prachtig land, met een prachtige cultuur. Een cultuur waar we op kijken naar de ouderen onder ons. Vroeger keken we met z’n allen ook nog op tegen de dokter, de pastoor, de leraar, politie enz. Dat is er al een tijdje vanaf. Het slaat zelfs de verkeerde kant op. Maar onze ouders hebben dat ontzag nog wel meegekregen in hun opvoeding. Hun opvoeding werd dus nog sterk beïnvloed door derden, zoals het hoorde.

Veel groot ouders willen heel graag nabij zijn. Hulp bieden aan hun kroost, door de handen uit de mouwen te steken, maar ook door hier en daar een vleugje gevraagd dan wel ongevraagd advies. In ieder advies zit een stukje verwachting. De verwachting dat jij dat zo moet doen. Met de allerbeste bedoelingen, begrijp me niet verkeerd! Echt halleluja voor de opa’s en oma’s! Maar die prachtige adviezen die ze geven, zijn vaak adviezen die zij kregen, 30 jaar geleden, toen wij werden geboren. Ondertussen is er veel veranderd in de maatschappij, er is meer onderzoek gedaan en meer inzicht in de pro’s en con’s van bepaalde standpunten. Ook is er meer ruimte in de maatschappij voor de verschillende opties in opvoeden en meer invloeden van andere culturen.

Kort gezegd zijn de adviezen, verwachtingen van onze lieve, betrokken ouders, vaak niet helemaal meer van deze tijd. “Laat maar huilen, dat is goed voor de longen” of “Laat ze niet in je bed slapen, je komt er nooit meer vanaf” zorgen voor extra rimpels bij nieuwbakken ouders. Zij vragen zich af: “moet ik dat zo doen? Het voelt zo onnatuurlijk! Ik kan wel huilen. Ons mam zal het wel weten.” Het wordt een innerlijke strijd tussen de loyaliteit naar je ouders toe en het volgen van je eigen gevoel betreffende de omgang met je kindje. Want je wilt je ouders niet kwetsen. Je hebt het gevoel dat je, door je eigen keuzes te maken, je indirect zegt dat zij het niet goed hebben gedaan. Dat geldt trouwens ook voor het advies van de buurvrouw, je beste vriendin, enzovoorts.

Maar, lieve papa’s en mama’s: NEE! Dat zeg je daarmee dus niet. Dat het zo voelt, daar kan ik helemaal in inkomen. Maar echt, dat zeg je niet. Met je eigen keuze te maken zeg je eigenlijk: dank je wel lieve pap/mam, dank je voor je advies. Maar ik kan het niet. Het voelt niet goed. Tijden zijn veranderd en er is meer inzicht in wat dit voor een kindje doet. En je vertelt daar dan kort een stukje over. Je maakt je ouders op deze manier niet de boe-man. Je laat ze in hun waarde, zet ze zelf even op een voetstuk. Want ze hebben het goed gedaan. Maar jij doet het nu anders. En jij durft daarvoor te kiezen omdat zij het ook goed hebben gedaan, die 30 jaar geleden.

Het Consultatie Bureau, een institutie in Nederland. Een orgaan dat gevraagd dan wel ongevraagd advies geeft aan ouders. Spreken verwachtingen van jou uit. Daar waar je kind de prikjes krijgt, gewogen en opgemeten wordt. Waar ze het groeilijntje van je kindje in de gaten houden. Het kan een hele fijne omgeving voor je zijn. Want ze hebben natuurlijk bergen ervaring, informatie en werken samen met de overheid. Maar het is zo afhankelijk van wie je voor je hebt.

Adviezen zijn daar dus vooral voor iedereen hetzelfde, en laten we eerlijk zijn, dat kan ook niet anders. Anders is hun werk niet te doen! Ze zien zo veel mensen. Voel je dus niet onzeker wanneer je je niet gehoord voelt. Want niemand is hetzelfde. Neem mee waar je je goed bij voelt, voel je vrij om adviezen in te winnen bij specialisten. Verder te zoeken. Zij kunnen je daar ook de weg in wijzen. Wist je btw dat er een Antropsofisch consultatie bureau bestaan? Je kan ze vinden onder de naam Kinderspreekuur.

Krijg jij weleens adviezen waarin je jezelf niet kan vinden? Hoe ga je daar dan mee om? Merk je dat je dan wil gaan voldoen aan die adviezen? Ook als het niet goed voelt? Wat heb je nodig om daar anders mee om te gaan? Ik ben er voor wanneer je hierbij hulp kan gebruiken. Uiteindelijk zijn adviezen nog altijd vrijblijvend!