Praten met kinderen

03 mrt Praten met kinderen

Afgelopen dagen was ik op een heerlijke vakantie in Lappland, Zweden. Logeren in het ijshotel, een ritje op de sneeuwscooter, ijsvissen, we hebben het Noorderlicht gezien en als klap op de vuurpijl ook een tocht gemaakt op de hondenslee! Een lang gekoesterde droom kwam uit!

Samen met mijn lief, zijn compagnon (ik noem hem altijd zijn tweede vriendin) en zijn lief, zaten we samen op een slede. We werden getrokken door twaalf honden. De “musher” die achterop de slede stond, hield zich bezig met de begeleiding van de honden tijdens de reis. En wat me opviel, was de toon die zij gebruikte om de honden de goede kant op te sturen.

De musher verhief haar stem niet, praatte zacht en rustig. Tussen de gesprekken met ons door, gaf ze zacht aanwijzingen en de honden hoorde haar perfect. Ze vertelde ons dat wanneer ze zou schreeuwen de honden alleen maar haar stem hoorde, maar niet wat ze zei. Wauw, dacht ik. Herkenbaar en zo waar! Deze ervaring beaamde nogmaals waar ik al tijden in geloof. Tijd voor een nieuwe blog dus!

Je stem verheffen

Je stem verheffen, boos worden, zorgt ervoor dat de inhoud van je bericht verloren gaat. Kinderen zijn onder de indruk van je toon en de dynamiek van jouw monoloog. Maar echt horen doen ze je niet. En tot inzichten komen op het vlak waarvan jij denkt dat aandacht nodig heeft, lukt al helemaal niet.

Wat leert je kind dan wel van zo’n monoloog? Nou, bijvoorbeeld dat je heel hard moet roepen om aandacht te krijgen. Dat gesprekken een monoloog zijn? Dat hun mening er niet toe doet? Dat ze niet gehoord worden en geen stem hebben? Dat papa of mama ineens heel boos kan worden, zonder te weten waarom dan. Stel je dat eens voor! Dat voelt me een partij onveilig.

Maar hoe reageer je dan wel op een kind in een lastige situatie? Nou, wat je wellicht een mooi inzicht geeft, is het verschil tussen reactief en responsief zijn naar je kinderen toe.

Reactief vs. Responsief

Reactief gedrag gaat over het reageren in de emotie die een bepaalde situatie bij jou oproept.

Het responsief gedrag staat stil bij de oorzaken en leidt daardoor tot het integreren van het ongemak dat voortkomt vanuit de emoties die je dan ervaart. Dus, in plaats van boos te worden op je peuter omdat hij weer om een snoepje zeurt in de winkel, kun je je ook afvragen hoe dat komt?

Waarom zeurt je kindje om een snoepje? Ligt het voor zijn neus in de winkel? Zijn de snoepjes super aantrekkelijk gemaakt? Heeft je peuter honger? Zoekt je peuter grenzen omdat dat nu eenmaal bij de leeftijd hoort? Ben je zelf moe of iets dergelijks en voel je dat je je daardoor eerder geprikkeld? Alle opties kunnen aan de hand zijn toch? Is het herkenbaar?

Worstelingen in plaats van negatief gedrag

Door responsief te zijn in lastige situaties, bouw je als het ware een stopmoment in voor jezelf. Een moment om te relativeren, te zien wat er gebeurt. Daarnaast geeft het je de ruimte om zacht te kunnen reageren. Het gesprek aan te gaan met je kind, uit te leggen waarom wel of niet in plaats van iets op te leggen, te zuchten of te snauwen.

Je zult merken dat wanneer je je meer responsief kan opstellen er dingen gaan veranderen. Je zult hierdoor meer de worstelingen van je kinderen zien, in plaats van louter negatief gedrag. Het wordt een stuk gezelliger thuis en je zal minder stress ervaren. Je krijgt weer de ruimte van je om van kinderen te genieten. Je kinderen zitten daardoor ook beter in hun velletje. Al met al is het een hele mooie en sterke basis om je kinderen mee te geven, voor nu en de toekomst!